Het begin van ons avontuur was verre van rooskleurig, maar het leidde tot een van de sterkste beslissingen die ik ooit heb genomen.

Vorig jaar september werden mijn ogen ineens geopend. Al een hele tijd leefde ik op de automatische piloot, gevangen in de waan van het "ideale" leven. Ik dacht dat we sterk waren, dat we het goed deden, ondanks alles wat er de afgelopen jaren speelde. Maar diep vanbinnen was ik al vaak tegen de gedachte aangelopen om te stoppen met alles. Gewoon even 3 tot 6 maanden helemaal niets doen. De behoefte aan rust was zo groot, maar de angst om door te zetten hield me tegen.

Na een lange tijd zwijgen en doen of alles goed was kwamen de gesprekken op gang. Alles leek weer goed te komen, we begrepen elkaar beter en we konden weer vol plezier verder met ons leventje. Althans zo leek het voor heel even.

Helaas duurde dat moment niet lang. Twee weken later kwam er een nieuw bericht, vol onzekerheid, en stortte ons leven alsnog als een kaartenhuis in elkaar. Net op dat moment zou ik met een groepje collega-therapeuten / oud-klasgenoten onze leraar in Frankrijk gaan bezoeken. Achteraf ben ik onwijs blij en dankbaar dat ik toch ben gegaan. Tijdens die dagen deden we een cacao ceremonie die mijn hart zo ver opende, dat ik echt kon ervaren dat ik het niet alleen hoefde te doen. Het was alsof ik werd voorbereid op de donkere wolk die nog zou gaan komen.

Die dagen in Frankrijk waren een zegen; ik kon weer tot mezelf komen. Dit had ik echt nodig!

Na mijn terugkomst uit Frankrijk begon het pas echt. Ik werd meegesleurd in een emotionele rollercoaster, wist niet meer wat ik moest doen, en voelde me verloren en onbegrepen wanneer ik mij melde bij hulpinstanties. Na een aantal diepe teleurstellingen ben ik er weer een beetje bovenop geklommen. Mijn vriend en ik kwamen weer op een lijn en we stelden onszelf een eenvoudige, maar levensveranderende vraag: "Wat doen we hier nog?" Waarom pushen we onszelf zo, terwijl we juist nu moeten genieten van het leven en elkaar? Hoelang hebben we nog samen? Hoelang kunnen we nog samen op avontuur? Is dit het leven dat we willen leven? Wat willen we nu écht?

De conclusie was verrassend simpel: We moesten iets veranderen. Wanneer je los van elkaar met de zelfde oplossing komt dan kan het niet anders dan dat je er iets mee moet gaan doen. Het idee kwam om ons huis te verkopen, onze spullen te pakken en naar Hongarije te verhuizen. Een jaar lang niets moeten, gewoon een grote sabbatical.

Nadat we onze beslissing hadden genomen, kwam alles in een stroomversnelling. Het was alsof het universum ons de weg wees. Obstakels verdwenen alsof ze nooit bestaan hadden. We vonden een huis dat we al eerder hadden gezien en nu te koop stond. We keken naar andere huizen maar dit huis bleef ons roepen. Het voelde gewoon goed, alsof het voorbestemd was.

We deden een bod, maar het werd niet geaccepteerd. Dat was een teleurstelling, maar we gaven niet op. Enkele maanden later verkochten we ons eigen huis in Nederland dat in een paar maanden tijd zo in waarde was gestegen dat we het Hongaars huis nu voor de prijs konden kopen. We waren gewoon iets te vroeg geweest.

Nadat ons huis in Nederland verkocht was zijn we weer terug gegaan naar Hongarije, we hadden nog wat afspraken voor bezichtigingen staan en ook “het” huis zat er nog een keer bij, we konden het niet los laten het riep ons gewoon.

Op de eerste dinsdag ochtend van onze vakantie kregen we te horen dat de verkoop van ons huis definitief was. We konden nu echt een deal sluiten voor ons nieuwe huis.

Nadat we alle huizen hadden gezien kwamen we als laatste weer aan bij “het” huis waar we nog steeds interesse in hadden. Het leek nog mooier en beter dan hoe we het van de eerste keer hadden onthouden. 

Achter in de tuin van “het” huis stonden we te onderhandelen over de prijs. Onze tolk plukte ondertussen het ene na het andere klavertje vier uit het gras. Het veld stond er vol mee, en ik had nog nooit eerder een klavertje vier in het echt gezien. Voor mij was dit een teken: Dit huis moest het worden. We sloten een deal en maakten een afspraak bij de advocaat. Alles ging ineens weer in een stroomversnelling.

De volgende dag zaten we al bij de advocaat, en het huis was van ons. Toen we het kantoor verlieten en terugliepen, zagen we een prachtige regenboog, precies boven het huis wat we net hadden gekocht. Het voelde als een cadeautje van het universum, dat ons liet zien dat we op de juiste weg zaten. Alsof het huis de pot met goud aan het einde van de regenboog is.

Sindsdien is alles razendsnel gegaan. Er moest veel geregeld worden, en soms besef ik niet eens dat er alweer een week voorbij is gegaan. Maar te midden van alle drukte komen er prachtige nieuwe dingen op mijn pad, en begint de inspiratie voor mijn toekomstige werk ook steeds meer te stromen.

Aan ons nieuwe huis zit een tweede huisje dat we gaan ombouwen tot een mooi appartement voor zomer vakantiegasten. De rest van het jaar ga ik hier 1 op 1 retraites aanbieden. Tijdens deze retraites kun je volledig intunen op wat je nodig hebt, zonder tijdsdruk of beperkingen. Met mijn kennis en vaardigheden uit de Chinese geneeskunde en alle andere dingen die ik door de jaren heen heb geleerd, ga ik je helpen om jezelf weer helemaal terug te vinden. De retraite wordt volledig persoonlijk afgestemd op de jou.

Ik kan niet wachten om je hier meer over te vertellen. Wil je op de hoogte blijven van onze avonturen en de ontwikkelingen rond de retraite? Volg me dan alvast op mijn persoonlijke Facebook of Instagram (@YlonaJonkers), zodat je niets mist.